Het leed wat vliegen heet

Dit stukje wordt u aangeboden vanaf rij 44. Stoel a en stoel b om precies te zijn.

Om de juweeltjes van de wereld te bezoeken moet je af en toe een vliegtuig in. Vandaag is het voor ons weer even de tandjes op elkaar om van London naar Denver te komen. Dit betekent dat we 10 uur op stoel a en b moeten blijven zitten. De meneer op stoel c heeft harige armen en is gek genoeg ook een van de enigen die door deze dagvlucht heen slaapt. Dit zorgt ervoor dat onze plasjes tot een ongekend niveau worden opgehouden. Net deed hij zijn ogen open om zich nog eens lekker verder in stoel c te nestelen. We maakten meteen gebruik van deze gouden kans en vroegen of we er langs mochten. Het mocht. Tijdelijke verlichting.

Het entertainment-systeem is eigenlijk je ‘lifeline’ tijdens zo’n lange vlucht. Je spaart zelfs films op in het dagelijks leven om ze tijdens de vlucht te bekijken. Had ik al gezegd dat ondanks twee keer resetten ons entertainment-systeem nog altijd kaput is? #help

Twee uur later. De stewards hebben de ‘airco’ op standje ‘bikram yoga’ gezet. Ik glij van stoel b, maar ik kan geen kant op. Zojuist deed ik mijn trui uit, maar omdat meneer op stoel c nog altijd slaapt kan ook mijn trui geen kant op. Hij ligt inmiddels op de grond gedrapeerd. Dan nog maar een stukje lezen met een zelf vooraf gekocht snackje (#prepared #mijpakkenzeniet). Helaas bleek mijn reepje chocola bezweken onder de hitte. En daar word ik dus serieus knorrig van, want het eten was tot nu toe fokking ranzig niet echt lekker.

Kel en ik zijn overgegaan op observeren. Rij 44 is redelijk in het midden en dus kunnen we alles goed in de gaten houden. De mevrouw voor ons is verkouden en heeft een kersenrode neus. Elke keer als ze opstaat leunt ze met haar hand, met daarin een gebruikte snot tissue, op haar stoel waardoor deze als een tak buigt en de hand en het snot net iets te dichtbij ons komen. Ander interessant detail is dat deze mensen hun eigen theezakjes hebben meegenomen. Handig!

De mensen op de rij achter ons hebben hun schoenen meteen bij binnenkomst uitgedaan. Dat weten we niet door de geur, maar omdat Kelvin net een set tenen tegen zijn elleboog aan kreeg. Het gezicht wat daarop volgde was voor mij het hoogtepunt van deze vlucht en veel beter dan ieder goed werkend entertainment-systeem. Ja, dan gaat de tijd opeens snel.

Het meest fascinerende ‘soort’ in het vliegtuig vind ik de (meestal mannen!) mensen die verassend weinig nodig hebben. Die zitten 10 uur lang met hun armen over elkaar in de verte te staren. HOE DAN?! Niets dan respect en applaus voor deze mensen. Maar ik? Ik heb gewoon dat stomme entertainment-systeem nodig! Hoe lang nog?

Inmiddels knort mijn maag. Als die van mij al knort dan mogen jullie raden wat voor hangry persoon er naast mij zit. Gelukkig wordt er weer eten uitgedeeld. Scones! Ze vallen tegen. Volgens mij hebben ze die scones verward met stones (vond ik zelf ook leuk gevonden). Inmiddels zijn we allebei hangry.

Ah! We zijn er. Nou, dat ging toch weer snel. Of zoiets.