De fietskoffer

Het lange wachten, de ophopende krassen van de eeuwige mishandeling, het missende wieltje met het gapende gat, de stukken tape die hem weer als nieuw moeten maken, de bemoeiallen die maar blijven raden wat er in hem zit (rolstoel? Franse hoorn?). Nee, de fietskoffer heeft het niet makkelijk.

Kelvin en de fietskoffer hebben een bijzondere band. Kelvin laat hem liever niet alleen en tilt hem altijd zelf, want alleen hij weet precies hoe de koffer dat het liefste heeft. Alsof het zijn kind is voelt Kelvin telepatisch aan wanneer hij pijn heeft. En dat is erg frustrerend als je daar op dat moment, zittend in een vliegtuig, niets aan kan doen.

Vandaag werd ons bij het inchecken gevraagd de koffer langs de wand te zetten. Een ‘mannetje’ zou hem dan wel op komen halen. Kelvin twijfelde, maar zette de fietskoffer uiteindelijk bij de wand en liep weg. ‘Pop, het komt toch wel goed?’ ‘Ja, Kel. Hij is al vaker alleen geweest.’

We besloten te wachten tot de koffer echt weg was voordat we door de douane heen gingen. Dit deden we uiteraard niet zichtbaar, want dat zou raar zijn. Als een sluwe vos liep Kelvin een paar keer stiekem langs om te kijken of het ‘mannetje’ al geweest was en of alles wel goed ging. Stel je voor dat de fietskoffer zou worden meegenomen door mensen met verkeerde bedoelingen?! Iedereen kan toch zien wat voor prachtige ziel de koffer met zich meedraagt: de fiets! Ok, Kel. Ok.

Reizen met een fietskoffer is ook loslaten. Laten we zeggen dat niet alleen de fietskoffer het niet makkelijk heeft.