Race report AFC Half Marathon

Ja, je ziet het goed. Een race report geschreven door Marloes! Al een paar weken ben ik heel hard aan het trainen voor mijn transformatie van trage renner naar iets minder trage renner. Volgens de Kelvin’s van deze wereld zit er namelijk een veel sneller meisje in mij en die moet er door bijna onmenselijke trainingen uit worden getrokken. Maker van deze trainingsschema’s is Chris Weeks, een trainer die we hebben leren kennen in Phuket, Thailand. Daar kende ik hem vooral van zijn liefde voor Espresso Martini’s, maar hij kan dus ook hele vervelende schema’s maken en strooien met zinnen als ‘consistency is key’. Een doodsteek voor je plezier in het rennen, maar je gaat wel een stuk harder rennen. Afgelopen zondag moest het er allemaal uitkomen. Hoe hard kan ik nu echt op de halve marathon?

Presteren tijdens het lopen. Normaal gaat het bij mij om finishen. Ik ben best zenuwachtig. Dit gemixt met veel te veel bietensap zorgt voor een prima stoelgang. Je kan het er maar uit hebben.

De race begint absurd vroeg. Om 4.45 zitten we in de shuttle bus naar de start. Kel is een paar dagen eerder van zijn fiets gevallen, maar wil toch kijken of zijn poppenhoofdje vol met hechtingen iets kan klaarspelen. Haarband over de hechtingen en gaan. Ik sta er dus alleen voor. Het parcours belooft vol met heuvels te zijn. Ah, fijn wel. Dat is altijd leuk als je een nieuw pr wil neerzetten.

Een uur voor de start staan Kel en ik al helemaal klaar. We hebben geplast, we hebben een beetje warm gelopen, we hebben nog een keer geplast. Gelukkig zijn we in Amerika en begint de start een behoorlijke mensensafari te worden. Vrouwen van onze moeders leeftijd in korte glitterrokjes, Jezus quotes galore en natuurlijk hier en daar een veteraan met vlag.

Start

De start is bizar. We worden pas 10 minuten voor de start in de ‘startvakken’ gelaten. Niemand snapt het echt dus alle niveaus zijn gemixt. Als de daadwerkelijke start er is (zonder muziek, hoe schraal is dat?!) lopen we dan ook de eerste paar 100 meter in een soort polonaise. Heel erg frustrerend voor types zoals ik die een tijd proberen neer te zetten. Gelukkig zijn de wegen in Amerika lekker breed, dus de renners verspreiden zich en na een kilometer kan iedereen zijn eigen ding gaan doen.

Eerste 5 km

Heuvels. Top. Maar ‘what goes up, must go down’ dus dit zijn stiekem nog hele snelle kilometers. We rennen een woonwijk in. Ondanks het vroege tijdstip zitten veel bewoners in hun pyjama met een enorme kop koffie op de stoep te juichen. Een vrouw heeft een ‘Go Vegan’ spandoek in haar tuin en schreeuwt naar ons de vraag wat we hebben ontbeten. Ze is een beetje eng, dus niemand in mijn omgeving reageert en een man zegt zacht dat hij koffie op heeft.

Het is lastig om een ritme te vinden met al die heuvels, maar ik houd het prima vol. Nog geen zwaar gehijg in tegenstelling tot sommige mensen om mij heen. Er wordt naar hartenlust gerocheld.

5 – 10 km

Geen publiek, geen muziek. Eigenlijk alleen maar gerochel. Maar ik ga wel lekker. Ik houd mijn hoofd bezig met rekensommetjes. Bij hoeveel kilometer is de volgende mijl? Als ik dit tempo doorloop, red ik het dan binnen de 2 uur? Rond kilometer 8 beginnen mijn bovenbenen een teken van leven te geven, ze verzuren. Ik heb deze week knetterhard getraind (intervaltrainingen, 30km lange duurloop, you name it) en ik was al bang dat mijn beentjes niet bepaald uitgerust zouden zijn…

10 – 15 km

Inmiddels is het parcours een lang stuk vlak. Ik probeer mijn bovenbenen mentaal een dikke vinger te geven en stug door te gaan. Van Kel krijg ik altijd de tip om het per kilometer te bekijken en je te focussen op het goed lopen van alleen die ene kilometer. Dat lijkt te helpen. Ik lig nog prima op schema om onder de 2 uur te lopen, maar ik weet dat er echt nog een draak van een heuvel aan komt, die ook echt lang duurt. Focus. Eerst deze kilometers volgens schema volbrengen.

15 – 20 km 

‘You want a cheeseburger?’ Wat? Serieus? Bij de drankpost rond kilometer 16/17 worden er cheeseburgers uitgedeeld. Tijdens een hardloopwedstrijd! Om 7 uur ’s ochtends! Ik word niet goed van de lucht en kijk ongetwijfeld zeer geïrriteerd, maar de pretlopers om mij heen stoppen massaal om de tank even goed bij te vullen.

Daar is ‘ie dan. Rond de 18 kilometer beginnen we omhoog te gaan. Pijn, pijn, pijn. Door blijven rennen, door blijven rennen. Net als ik denk dat er heel misschien een einde aan komt, doemt een soort muur op. Dit kan niet waar zijn. Er zit niets anders op dan de tandjes op elkaar en doorrennen. Ik verlies behoorlijk wat tijd, maar als ik nog 2 km moet weet ik dat ik mijn doel makkelijk ga halen. Ik durf nog niet te juichen, maar stiekem begint mijn hoofd al feest te vieren.

Finish

Waar is die focking finish! Ik draai een hoek om en weer geen finish. Wat duurt dit lang. Als ik hem dan eindelijk in de verte zie, zet ik een sprintje in. Ik ben zo blij dat ik mijn benen niet meer voel. Ik juich me helemaal suf en hoor dan Kel mijn naam roepen. Hij staat ook te juichen, want ook hij weet het: er worden hier records gebroken. Uiteindelijk finish ik in 1.58.23. Mijn pr (voor zover ik mij daar ooit mee bezig heb gehouden) op de halve marathon was 2.05.13. Dat zijn 7 minuten! 7 minuten! En er zit meer in. Dit kan zeker weten sneller. Vandaag niet, maar ooit wel. Eindelijk is die ‘runnershigh’ er weer. Ik heb dan wel weinig plezier in het rennen gehad de afgelopen weken, maar deze prestatie en de euforie die daarbij komt, maakt het helemaal goed. Ik ben de rest van de dag een blij ei. Een mank blij eitje, dat wel. Op naar een snelle(re) marathon in oktober!

ps: Jullie vragen je misschien af wat er met Kel is gebeurd tijdens de race? Nou, die ging niet zo lekker. Had hij toch zijn poppenhoofdje met hechtingen wat meer rust moeten geven. Maar ja, dat zou verstandig zijn geweest. 😉