Lief dagboek,
We zijn nu 8 weken op pad.
Man is blij. Heel blij. Het is hem gelukt. We gaan naar de wereldkampioenschappen in Chattanooga! ‘Mannooga’, schreeuwt hij steeds. Ik weet niet zo goed wat hij daarmee bedoelt. Sinds afgelopen zondag is man veranderd in een blij ei.
We zijn inmiddels in Bangkok. Normaal kan man in reis situaties een narrig randje hebben. Tempels, lang wachten, musea. Man houdt er niet zo van. Maar met Chattanooga in zijn broekzak stapte man bovengemiddeld positief uit ons hotel in Bangkok. Het reisgedeelte van onze trip kon beginnen. Ik wilde graag naar het paleis. Man vond het goed en sprak een tuk tuk meneer aan om ons naar het paleis te brengen. Anderhalf uur later en 2000 baht armer zaten we op een boot op een random kanaal en was ik nog steeds niet bij het paleis. Ik werd er knorrig van, maar man kon zijn geluk niet op dat hij zo fantastisch hard was afgezet. Volgens mij gebruikte hij zelfs het woord ‘authentiek’ en de zin ‘wat hebben we het toch goed’. Toen begon ik mij toch een beetje zorgen te maken.
Man heeft de afgelopen week 1 keer hardgelopen. Dit betekent dat ik deze week ‘sporter van de week’ ben met 1 laffe gym sessie meer. Go me.
Gisteren gingen man en ik weer eens een keer ordinair ‘stappen’. We gingen naar Khao San Road in Bangkok en bestelden emmertjes met zoete cocktails en hebben gedanst. Dat laatste was een beetje ongemakkelijk tussen alle lady boys, die het iets beter kunnen, maar ik vond het heel leuk. We eindigden allebei starend in de verte met een hamburger van McDonalds in ons handje. Dit gaat wel een dagje duren voordat we hier weer van hersteld zijn. Man is ook wat stiller vandaag.
Anneke Strik says
Lieve Marloes en Kelvin.
Heerlijk verhaal over jullie ervaringen far away.
Hele goede reis terug naar Nederland
Liefs van Anneke