Lief dagboek,
We zijn nu ruim 4 weken op pad.
We zijn inmiddels vertrokken uit Girona en voor een aantal dagen in Barcelona voordat de reis naar Thailand gaat beginnen. Man kwam op de fiets naar Barcelona, ik apart met alle spullen. Terugdenkend aan het in elkaar zetten en uit elkaar halen van de fiets van man, besloot ik toch met dit scenario in te stemmen. Beter voor ons allemaal.
Bij aankomst mocht man overigens niet zijn fiets op de kamer van het hotel zetten. Dit blijft een terugkerend probleem. Man’s bijbehorende grote mond en vraag ‘waarom kinderwagens dan wel mogen’, blijven ook een terugkerend probleem.
In Barcelona bleek er afgelopen zondag een hardloopwedstrijd te zijn. Tien kilometer over de grootste wegen van Barcelona. Man schreef zich in en daarna mij ook. We waren laat met inschrijven en dus moesten we er nog voor zorgen dat man in een sneller startvak kon starten, want hij wilde graag tussen de ‘snelle jongens’. Aangekomen bij de infobalie bleek Engels hen niet bekend waarop man mij naar voren schoof. Met wat flitsende zinnen, al zeg ik het zelf, kreeg man een bandje voor een snel startvak. Muchas gracias. Ik besloot het zelf overigens bij het kneusjesvak te houden.
Op de dag van de race was ik toch wat angstig. Met een hele prille marathon training in de benen en daarvoor een blessure en uiteraard mijn niet aanwezige sportieve talent, stond ik ietwat ongemakkelijk tussen mijn Spaanse mederenners. Om het iets minder ongemakkelijk te maken (grapje natuurlijk) besloot ik alles te filmen (dit filmpje volgt snel op deze site). Na de pang en de confetti ging ik lekker op weg en het ging goed. Het ging gewoon makkelijk eigenlijk. Met een tijd van 56.59 kwam ik als een hertje over de finishlijn en daar stond man mij op te wachten. Niet normaal trots op mij en mijn tijd. En als je bedenkt dat hij al ruim 20 minuten binnen was, is dat eigenlijk heel erg lief. Lieve man heb ik.
Geef een reactie