Tja, dat is vast een gekke titel terwijl jullie in Nederland van jullie eerste herfststorm ‘genieten’. Wij hebben ondertussen een hele andere vijand, de hitte. Heerlijk als je niets hoeft te doen (wat dat betreft vergelijkbaar met die herfststorm), maar verschrikkelijk als erin gesport moet worden. Omdat ik aan het trainen ben voor mijn tweede marathon kwam ik er niet onderuit om een keer boven de 10 kilometer te lopen en dus liep ik er 12 en dat bleek mijn ergste loopje OOIT.
Ik werd al met frisse tegenzin wakker. De run hing als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Ik ben niet echt briljant in voorbereiding en verlaat dan ook vaak het huis zonder gegeten te hebben (pas vanaf 15 km hoeft er wat mij betreft eerst gegeten te worden) en zonder drinken op zak. Omdat die hitte al erg genoeg is besloot ik in ieder geval van te voren te eten, flink water te drinken en mij goed in te smeren met zonnebrand. Puntjes voor mij. Na nog wat ren-ontwijkend-gedrag op internet, stap ik naar buiten. Kak. Het is zonnig met nul wolkjes. Dit gaat vervelend worden.
Phuket heeft veel last van zwerfhondjes die ‘normaal niet bijten’, maar wel heel ‘gezellig’ blaffen. Ik moet dat niet in mijn kuit en dus ben ik aangewezen op kleine rondjes van 2 km. 1, 5 km om het hotel en dan nog 500 meter op de atletiekbaan bij het hotel. Terwijl ik aan mijn eerste ronde begin besluit ik dat ik na 6 kilometer bij de sportschool ga stoppen om water te drinken. Dan moet het goed komen. Ja toch, niet dan.
De eerste ronde gaat goed. Ik vind het eigenlijk best meevallen. Wel zware benen, maar dat heeft vast iets te maken met de 100 lunges en andere gezellige beenoefeningen die ik de dag ervoor bij mijn lesje Crossfit deed.
Tijdens de tweede ronde slaat het al om. Het zweet komt in straaltjes naar beneden. Irritant, maar ik ren rustig door. Hierna nog 1 rondje en dan is er een kleine water-drink-pauze-ding.
De derde ronde is verschrikkelijk. Het is heet. Heel heet. Er komt damp van de atletiekbaan af (!). Alsof ik in een sauna moet rennen. Snel naar die sportschool voor water. Ik drink bekertje na bekertje water, maar nu ik stil sta gutst het zweet helemaal van mijn lijf. Ik kom een trainer tegen: “Are you running in this heat?” Yep. “You should have gone way earlier or at night.” Ok. Minpuntjes voor mij.
Na een paar minuutjes moet ik door en dat kost heel veel moeite. Ik had al geen zin en nu al helemaal niet meer, maar ik ga door. Mijn benen hebben een halve kilometer nodig om weer normaal in beweging te komen. Ondertussen vraag ik mij af hoe ik dit ooit ga doen. Mijn hoofd staat in de fik. Niet goed.
Na 9 kilometer houd ik het niet meer en ren ik wederom naar de sportschool om te drinken. Kelvin en zijn triathlon vrienden komen net terug van een fietsrit dus klaag ik nog even bij hen. Een van de jongens, Tim, claimt dat hij mij eerder zag ‘vliegen’ zo snel ging ik. Ik ben inmiddels een rood, zwetend, hoopje ellende, maar die opmerking is best lief. Tim en ik weten namelijk allebei dat ik niet bepaald snel ging. Na nog wat bemoedigende woorden en klopjes op mijn rug kom ik weer in beweging. Krak, krak.
Nog maar 3 km. Ik kan dit. Hoe kan dit eigenlijk? In Barcelona ging die 10 km zo makkelijk. Ik had die dag makkelijk 20 km kunnen lopen. En vandaag is 12 km een van de moeilijkste runs die ik ooit heb gedaan. Stomme hitte. Ik zet mijn muziek nog maar eens harder en begin af te tellen. Dit is de laatste keer vandaag dat ik door dit hek loop. Tot die boom en dan ben je al op de helft van dit rondje. Alleen nog de atletiekbaan. En dan ben ik er. Helemaal leeg.
Het heeft tot 5 uur ’s middags geduurd voordat ik weer een beetje de oude was. Hydrateren kan je leren en ik moet ook echt de dag voor zo’n run beter gaan drinken. En misschien een pet? En misschien ’s avonds? Of misschien niet? Wat een hel was dit. Volgens Kel en zijn triathlon vrienden stond deze run wel gelijk aan veel meer kilometer in ‘normaal’ weer en volgens sommige van hen is in de hitte trainen het nieuwe hoogte trainen…Juist.
Geef een reactie