We wisten dat het eraan ging komen. En toch kwam het onverwacht. Na bijna 3 weken in de camper bereikten wij ons campinglife dieptepunt…
Het begon allemaal met een putlucht in de camper en goed gedrag. Alle sportsokken, sportschoenen, sportpakken, natte handdoeken en vieze onderbroeken begonnen hun tol te eisen en de lucht in onze camper te beïnvloeden. Toen we aankwamen op een camping waar we 3 nachtjes zouden blijven, besloot ik die lucht en de staat van onze camper eens flink aan te pakken. Alles ging de was in, er werd gepoetst en alle raampjes gingen open om die muffe hut van ons eens flink door te luchten. Heerlijk!
Na 3 dagen reden we weer met een vers mandje weg. Een vers mandje. Met nog een aantal raampjes open… Na ongeveer een half uur hoorde ik een gek geluid vanuit de slaapruimte. Ik ging kijken en concludeerde dat het schermpje voor het raampje klapperde. Ach, dat doen we bij de volgende stop wel even goed. Het waait ook niet normaal hard vandaag. De radio ging nog iets harder en we reden vrolijk door. Na een tijdje was het geluid weg. Zie je wel. Niets aan de hand.
In de avond doken we ons bed in en schrok ik, want in het scherm voor het raampje zat een enorme scheur. HUH?! “KEEEEEEEEEEEELL!” Ik deed het schermpje naar beneden en concludeerde dat er geen raam meer in zat. “Kel, het raam is weg.” “Wat is weg?” “Het raam.” Kel sprint naar buiten en concludeert inderdaad dat het raam weg is. Ai. Emoties wisselen zich af, want eigenlijk moeten we hier heel hard om lachen, maar wij weten ook dat Let’s Go Motorhomes het iets minder grappig gaat vinden. Hoe dom kan je zijn?
Ik besluit dat we het boetekleed aan moeten trekken en Let’s Go alvast in moeten lichten van ons epic foutje. Kel stuurt een nette mail en ze zijn niet eens echt heel erg onder de indruk (niet de eerste dus) en drukken ons op het hart dat we het in ieder geval goed moeten afplakken om erger te voorkomen. Vanaf dan zijn we iedere dag bezig met vuilniszak en tape en ook iedere rit zie ik de vuilniszak opeens weer naast Kel flapperen. Uiteindelijk komen we met een halve vuilniszak en een miljoen kilo tape met knikkende knietjes aan bij Let’s Go Motorhomes in Cairns. Doug is gelukkig half Nederlands en heel lief. We moeten wel betalen. Maar goed, daar hadden we ons mentaal al op voorbereid de afgelopen dagen.
En zo komt ons eerste campinglife avontuur in Australië tot een einde. Het ging bijna helemaal goed. Stiekem zijn we best een beetje blij dat we nu weer even 3 weken niet kamperen want zoals een monteur in Amsterdam het ooit zo mooi tegen mij zei over onze keuken in ons huurappartement: “Mevrouw, het zijn gewoon allemaal Mickey Mouse spullen.”
Nico says
De camper was in elk geval goed doorgelucht bij aflevering. Veel plezier verder in het zuiden!