He, Marloes! Maar wat doe jij dan?! Nou ja, naast achterlijk bruin worden, loop ik. Hardlopen om precies te zijn. En dat doe ik best vaak. Over 3,5 week is het dan ook tijd voor mijn sportieve doel van dit jaar; de marathon van Madrid. IEK! Mijn tweede marathon. Yep. Mijn tweede! Niet eerste. Tweede. En weer denk ik in mijn piekweek dat ik het nooit, maar dan ook nooit ga halen (#dramaqueen). Dit is niet mijn marathon, vriend.
Afgelopen week tikte ik eindelijk na weken trainen de 30 km aan in mijn lange duurloop. Ik zag er de hele week als een berg tegenop. Hoewel ik de week ervoor 4 keer had gelopen en in mijn lange duurloop 26 km, was dit toch echt heel anders. Veeeeeel verder dan normaal. 30 km! Hoe dan?!!! Er was een nieuw sportbroekje, een nieuwe pet en een compleet uitgedacht plan per km voor nodig om mij gemotiveerd naar buiten te duwen. Zucht. En met een twijfelend koppie duurt zo’n lange duurloop ook lang. Heel lang. En de zon was ontzettend warm en fel. Met een t*&us of 2 behaalde ik de 30 km. De rest van de dag was ik een natte krant (iets met te weinig gegeten en gedronken). Voordeel; ik moest hierdoor ijsjes eten om bij te komen. Ik was ook een ontzettend bruine natte krant. Ook een voordeel. Tot zover de voordelen.
Mijn eerste marathon was, op wat bloedblaren na, appeltje eitje. De training ging top en de marathon zelf was een van de leukste dagen van mijn leven. Deze marathon training is het geen appeltje en ook geen eitje. Ik heb last van veel pijntjes. Mijn knie vindt het een slecht idee, in mijn kuit lijkt een alien te wonen die alles lekker strak trekt en uiteraard zijn er ook blaren. Alle trainingen zijn netjes gevolgd, maar toch heb ik het zwaar. Wat zijn al die pijntjes? Waarom heb ik het zo zwaar? Mijn koppie heeft het er maar druk mee. Kan ik dit eigenlijk wel? Toch voltooi ik iedere week, tot mijn eigen verbazing, alle trainingen en herstel ik prima. Maar mijn hoofd blijft twijfelen. Wat nou als dit? Wat moet ik doen als dit of dat? Ik google bijna iedere avond “marathon lopen met zwakke knie” of “ben ik geblesseerd”. Kel giert het iedere avond weer uit. Volgens hem heb ik pijntjes, geen blessures. Anders kan je natuurlijk ook geen 30 km hardlopen. Touche.
En nu is “piekweek” aangebroken. Drakerig veel km’s met als kers op de taart een 32 km aanstaande zaterdag. Wederom zie ik er tegenop. Met veel stretchen, planken en beter eten en drinken moet het toch echt goed komen. Stiekem zie ik nog het meest op tegen ons bezoekje aan sportmasseur Pete aanstaande donderdag. Kel is al een keer geweest en ik was toen mee voor de gezelligheid (?). Meneer Pete heeft enorme, toch wel enge, handen (een hand geven aan die man was al pijnlijk) en dikke hike schoenen aan. Dat gaat heel veel pijn doen. Steken jullie wat kaarsjes voor mij aan deze week?
Geef een reactie