“Ja, en dan ga ik nog een keer de marathon lopen”, zei ik zo’n driekwart jaar geleden enthousiast bij het maken van onze reis/ironman-plannen. En daar zitten we dan. Driekwart jaar later. Met compressiekousen aan. In bed. In Madrid. En morgen ga ik hem toch echt lopen. Mijn tweede marathon.
De hele week voel ik de spanning al flink oplopen. Naar het toilet gaan wordt steeds makkelijker, frequenter en viezer (if you know what I mean), eten steeds moeilijker, slapen steeds onrustiger. Yep. Zeker weten super nerveus. Na een “appeltje-eitje-debuut” op de marathon van Rotterdam in 2015, had ik er wel oren naar om nog eens een keer 42 kilometer high-fivend door een stad te rennen. Mijn voorbereiding was destijds nagenoeg vlekkenloos en op de dag zelf ging ook alles goed. Met zoveel tijd om te trainen tijdens het reizen, kon het niet anders dan wederom goed gaan.
Helaas was deze voorbereiding wat moeizamer. In Thailand vielen de mussen met mij erbij van het dak en had ik op de 10 km al een bijna doodervaring. Daarna vond mijn knie het weer eens tijd om van zich te laten horen en sindsdien doet iedere 2 weken een random lichaamsdeel dat. De kuit, de enkel, de alles. Gelukkig ging het hier, volgens Kel, om ‘pijntjes’ en niet om blessures. Kel deed vervolgens uit de doeken dat hij eigenlijk nooit pijnvrij loopt. Ok. Geruststelling…
Ondanks Kel’s pijntjes/blessures-uitleg ben ik er toch ook nog zelf zo’n 2 maanden over gaan nadenken en vandaar dat ik, ondanks een compleet gevolgd trainingsschema van Coach Kel, met een kop vol scenario’s in Madrid zit. Meerdere scenario’s bevatten de ehbo-tent en ik die wandel en soms word ik de ‘laatste loper’ (en dat vind ik dan helemaal niet leuk).
Kel zorgt er in ieder geval voor dat we niets aan het toeval overlaten. De route moet ik dus goed kennen. Gelukkig staat er op youtube een filmpje (zie hieronder) met de gehele route gefilmd met een motor. Dat filmpje duurt zo tergend lang, dat ik het volgens mij beter niet had kunnen zien. Nieuwe stress. Weet je wel hoe ver dat is, die 42 km?! Slik! En dat doe ik dan allemaal met die kleine pootjes van mij?! Dubbel slik!
Waar ik er de vorige marathon helemaal klaar voor was en er heel veel zin in had, schijt ik nu de welbekende kleuren. Zo zie je maar weer. Een marathon blijft een avontuur. Ookal heb je hem al een keer gelopen.
Kaarsen mogen aan en vingers mogen gekruisd morgen om 9 uur ’s ochtends.
Els says
Heel veel succes, we gaan je volgen!??