Momenteel is Kelvin dun. Niet slank, maar dun. Dat is anders. Een keer in de twee maanden gaat Kelvin naar deze vorm van dun. Afvallen is voor deze slanke boy schijnbaar ‘appeltje eitje’. Nu weet ik dat alle vrouwen, en misschien ook mannen, are ‘dying to know’; Hoe behoudt Kelvin zijn slanke lijn en kan hij zelfs nog afvallen met zijn, mag ik dat zeggen ja dat mag ik zeggen, vreetregime? Vandaag eindelijk het verlossende antwoord.
Er gaat vanalles in. Zoet, hartig, zout, zuur. Nog net geen meubels. En ook veel van alles eigenlijk. Ik als echte ‘vrouw vrouw’ die, wat de weegschaal ook zegt, altijd wel een pondje kwijt wil, kijk iedere keer weer met fascinatie toe hoe hij weet af te vallen en toch al die lekkere dingetjes eet. Kelvin besluit voor een race dat hij nog iets moet afvallen en vijf dagen later is het dunne bekkie er alweer. Als hij echt zijn best doet, kan ik ook nog met zijn ribben kroelen. Op de vraag wat zijn ‘geheim’ is, antwoordt Kelvin (op dat moment een zakje kaneelbroodjes aan het leeg knagen) dat het heel simpel is; Minder vreten dan je verbrandt en door je lunch heen trainen. Hmmm. Stof tot nadenken.
Nou weten we allemaal dat Kelvin absurd veel traint en nooit al die calorietjes kan bijeten (tenzij hij de McDonalds leeg eet) en hierdoor dus alles kan eten wat hij wil. Maar voor ons ‘stervelingen’ ligt dat toch anders. Amandelen afwegen, een kleurrijk bord bij het diner, groene smoosies, alles in de hummus dippen, avocado zeker maar ook zeker niet te veel, voor lul bij yoga, voor lul bij zumba, hardlopen maar dat heet dan eigenlijk joggen. En hoewel Kelvin natuurlijk gelijk heeft dat we gewoon minder moeten vreten (of vooruit, drinken) dan we verbranden, hoop ik toch dat hij over 10 jaar een klein bierbuikje heeft. Karma heet dat.
Geef een reactie